Gazetemizin konuğu, sessiz, sakin, kendi halinde, yüreği güzel bir insan. Belki hepimizden daha mutlu, belki her günü her anı hüzün dolu… Küçük şehrin deli Zabit diye tanıdığı bir isim; Sabit Torun.  

Efendim insanoğlu elde ettiğinin hep daha iyisine ulaşmak ister. Yaşamına güzellikler katmak içindir bu uğraşı. Yinede bazen ölçüyü kaçırır, yaptığımız her şeyi biraz abartırız. Dönüp baktığımızda karmaşık bir duygu bedenimizde gezinir. Duygu değişkenliğini yaşarız da çoğu kez üzerinde durmayız bile. Bu umursamayışımız ya boş vermişliğimizden ya dağınıklığımızdan öte bir şey değildir. İtina ile üzerinde durduğumuz bir şey vardır; mutlu ve huzurlu bir yaşam… Mutlu insan elindeki ile yetinmesini bilen insandır. Acılarımız, hüzünlerimiz üzerimize sinmiş yaşamın gözyaşı gibidir. Çektiklerimize hep yanmışızdır. Ah! Bir geriye dönüp baksak ne zorlu ne çileli yaşamlar gelip geçmiştir. Bu gün gelin acılarını, gözyaşlarını içine akıtmış, ağız tadı ile keyif almamış, bir dünya içinde bir garip kalmış, o koca dünyada izdivaya çekilmiş gibi yalnız, bir garip insan. Yüreği güzel, kendi güzel, küçük şehrin bir güzel insanından söz edelim. 

                Efendim gazetemizin konuğu, sessiz, sakin, kendi halinde, yüreği güzel bir insan. Belki hepimizden daha mutlu, belki her günü her anı hüzün dolu… Küçük şehrin deli Zabit diye tanıdığı bir isim; Sabit Torun. 

                Sabit Torun 1930 yılında Narlıkta dünyaya geldi. Çocukluğu Yusufeli’nde köyünde ve sonra evlatlık olarak gittiği Kuvarskanda geçti. Herkes gibi o da eli ayağı düzgün normal bir çocuk olarak dünyaya geldi. Altı yaşında yetim kaldı. Annesi Dikmenliye evlendi. Sırımoğullarından Şahinbaşlar bizim Sabiti evlatlık olarak yanına aldı. Üç kardeştiler. Ağabeyi Ali Torundu. Küçük kardeş Osman annesi ile Dikmenliye gitti. Sabit köyde çobanlık yaptı, günler böyle geldi geçti. Sabit askere gidinceye kadar ağabeyi ile Şahinbaşlarda kaldı. Askerliğini Erzincan da yaptı. Çocukluğundan beri çok temiz ve oldukça saf birisiydi. Öne çıkıp iki laf etmez, sormadan konuşmazdı. Onun askerliği ile alakalı çeşitli söylentileri dolaştı durdu. Ancak gerçeğe en yakını şuydu. Sabit bir gece morgda nöbet için görevlendirildi. Morgda çok sayıda ölü vardı. O gece orada korktu, nöbet yerinden biraz uzaklaştı. Nöbet yerinde olmadığı içinde müthiş şekilde dövüldü. İçinde duyduğu o müthiş korkusu, yediği o amansız dayakla birleşince orada aklını oynattı. Ve diğer günlerde kendini bir türlü toparlayamadı. Mahsus yapıyor gerekçesi ile de yanlış anlaşıldı ve neredeyse her gün dayak yedi. Bizim Zabiti gelen dövdü giden dövdü. Aklını iyice yitirdi. Askerden rahatsız olarak geldi. Bir süre yine köyde çobanlık yaptı. Kimse ile konuşmuyor, bütün gün ağzından tek bir sözcük çıkmıyordu. Farklı bir duygu, bir gizem, bir sır gözlerine gelip takılıyor, yüzünde birine gülümsüyor gibi duran manasız bir tebessüm hiç eksik olmuyordu. Sonra ağzının bir kıyısında o tebessümün derin izleri takılıp kaldı. Sık sık mezarları gezmeye başladı. Annesine Dikmenliye gidiyor ama ona bile derdini anlatmıyordu. Ağabeyi evlendi, kardeşi Zabiti yanına aldı. Ali Torunun öğretmen okuluna kaloriferci olarak işe girmesinde Ahmet Meriç yardımcı oldu. Sabit için evin yanında küçük bir kulübe yaptılar. Eve hiç girmedi. O küçük kulübe bütün dünyası ve ömrünün gönül sarayı olmuştu. Yemeğini hep dışarıda yedi. Müthiş bir öngörüsü, farklı bir altıncı his dediğimiz algılama gücü vardı. Olmadık şeylerden söz eder, bir gün onlar gerçek yaşamda karşılarına çıkardı. Sonra kendi kendine konuşmaya başladı. Kendine ait zengin bir iç dünya kurmuştu artık. Yaşlandıkça kendine bir pardösü edindi. Ceketinin yakasına madalyonlar takıp, elindeki değneği ile bütün gün sokakları gezindi durdu. O denli hassas bir yüreği vardı ki karıncayı bile incitmekten çekindi. Günler geçtikçe küçük şehrin sevgilisi oluverdi. Herkesten para almazdı. Paranın kıymetli olduğunu biliyordu ama onun için paranın bir önemi yoktu. Ahmet Meriç onun tırnaklarını keser, yemek yedirirdi. Nazım Saklıca da ona çok iyi davranır, bir köşede yemeğini verirdi. Ferhan Beken, Yalçın Keleş ve Hüseyin Kuzu ona özel ilgi alaka gösterirdi. Deli Zabitte çarşıya çıktığında her fırsatta onları görmeye çalışırdı. 

                1989 yılında soğuk bir günde yaşamını yitirdi. Yüzünde hala o esrarlı tebessüm, ağzının kıyısında gülüşünün esrarlı izi hala duruyordu. Öldüğü gün belki en mutlu günüydü. Yüzüne farklı bir huzur yayılmıştı. Cenazesini belediye kaldırdı. Mezarı kolortadadır. Bir sessiz can gibi geldi, bir sessiz can gibi aramızdan ayrılıp gitti. Bu dünyayı nasıl gördü, nasıl bir gözle baktı onu hiç anlayamadık?

                Efendim Küçük şehrin deli Zabitini evlatlık olarak yanına alan ve hep ilgilenen Sırımoğullarından dönemin muhtarı Mustafa Şahinbaşı ayakta alkışlıyoruz. Güzel insan Zabitimize Yüce Allahtan Rahmet diliyoruz. Nur içinde uyusun. Sokak Manzaraları isimli köşemizden sevenlerine ve yeğenlerine buradan kucak dolusu selamlar gönderiyoruz…

Sevgi ile kalın. 

Ömer Yerlikaya