Vay dünya dünya yalansın dünya… Yalan ile yalan olansın dünya. Can ile cananı alansın dünya. Aşk ile pervane dönersin dünya yalansın dünya. Dert ehli olanlar dergâha gelir. Elbette arayan dermanını bulur. Sadık derki kimde ne var kim bilir? Geçti güz ar ettim elde neler var? Vay dünya dünya yalansın dünya… Yalan ile yalan olansın dünya.  Can ile cananı alansın dünya

Ah! Sevgili okurlar acıları, hüzünleri, gözyaşlarını çekenler bilir. Öyle hayatlar vardır ki; hep ezikliğin, burukluğun, kahroluşun içinde harmanlanmış, yoksulluk bir yandan, çaresizlik bir yandan her gün azar azar tükenişin, yok oluşun dramı; güneş görmeyen izbe odalarında duvarlara serpiştirilen hıçkırıklar, akıtılan gözyaşları ve gün görmeden, huzuru, saadeti, mutluluğu tatmadan tükenen ömürler var. Yüce Rabbim neylerse güzel eyler… Bazen insanın yapabileceği hiçbir şey yoktur. Sanki hüzün dolu olaylar birbirini takip eder, sanki aksilikler hiç peşini bırakmaz insanın. Dünya gözleri kapalı bir insanın sadece gönül gözleri ile hayata tutunması, direnci, arada birde olsa gülümsemesi, yaşama sevinci erişilmez bir servet gibidir. Sevgili okurlar bugün çok hüzünlü bir yaşam hikâyesi ile birlikteyiz. Çileli bir insanın yürekleri yakan yaşam öyküsü ve insanı derinden sarsan bir kaza ile yaşamının son bulmasına insan yüreği dayanmıyor.

Gazetemizin konuğu bir çileli insan, çocukken geçirdiği menenjit hastalığının bir ömrü esir aldığı bir hayat. Küçük şehrin güzel insanı, sokakların sevgilisi… Onu bir parçada olsa mutlu etmek için çaba gösterdiğimiz bir canımız; İsmet İlker’imiz…

                İsmet İlker 10 Mayıs 1952 yılında Ardanuç’un Bulanık köyünde dünyaya geldi. Sağlıklı bir çocuktu. Her çocuk gibi koşup oynuyordu. Ancak beş yaşında menenjit hastalığına tutuldu gözlerini kaybetti. O yıllarda hastaların tedavisi için büyük illere götürme gibi bir lüksü zaten yoktu. Bizim İsmetimiz henüz çocuk yaşında gözlerini kaybetti. Dünya nimetinin güzelliklerini henüz hafızasına kaydedemeden onun için karanlık yılların başlangıcı olmuştu. Yaşamını ikinci kimsenin yardımıyla sürdürebiliyordu. Giderek anasına daha çok bağlandı. Anası onun yüreği, dayanağı, görmeyen gözlerine ışık olmuştu. İsmet kendini bırakmadı. Çok zeki bir çocuktu. Durumunu kabullendi ve yeni yaşamına alışmaya çalışıyordu. Her geçen gün kendini geliştirdi. Öyle bir zaman gelmişti ki kendi ihtiyaçlarını ev için de görebiliyordu. Sekiz dokuz yaşından sonra başkasının yardımına muhtaç olmaktan kurtulmuştu. Evde her işini görebiliyordu. Bazen öğrendiği türküleri mırıldanıyor, ev içindeki sohbetlere farklı bir lezzet farklı bir çeşni katıyordu. Çocuk yaşında iken Artvin’e yerleştiler. Allahın bir lütfü olarak küçük şehrin sokakları can İsmeti çok sevdi.  İsmet büyüdükçe birinin yardımı ile sokağa çıkıyor, ayak seslerinden yaklaşan herkese merhaba günaydın diyordu. Küçük şehir onu öylesine bağrına bastı ki; küçük şehrin sokakları onun ikinci evi gibi olmuştu. Kimisi İsmet’e para veriyor, kimisi lokantada yemek yediriyordu. İsmet kısmetliydi. Herkes ona yardımcı olmaya, onu mutlu etmeye çalışıyordu. Yıllar akıp geçiyordu; karanlık dünyasında kendine bir yol bulmuştu. Tam olarak çözemediği hayatı yaşamaya çalışıyordu. Hüzünlü yüreğini serin tutmaya mutlu olmaya çalışıyordu. O günlerinde annesini kaybetti. Annesi ile birlikte İsmette ölmüştü. Yüreğini, gözlerini, duygularını artık hissetmiyordu. Günlerce izbe odalarda kendine ağladı. Yürek yakan hıçkırıkları gecenin sessizliğine aktı durdu. Artık babasında kalıyordu. Talih bu ya bir yıl sonra da babasını kaybetti. Kendini boşlukta hissediyordu. Yaşam döngüsünü çözememişti? Aklı karışıktı; neler oluyordu hayatta böyle? Ağabeyi ona kollarını açtı. Uzun yıllar ağabeyinin yanında kaldı. Diğer kardeşlerinin yanına gitti geldi.  Uzun süre orada burada günlerini geçirmeye devam etti. Erzincan’da bir yeğeni vardı. Onun yanına birkaç sefer gitti geldi. Hep Artvin’in sokaklarını özlüyordu. Yine Erzincan’a yeğenine gitti. Akşam oturmalarında bir kızla tanıştı. Ona karşı bir şeyler hissediyordu. Bir kızın elini tutmak, onu sevmek, ona sevda şarkılarını söylemek nasıl bir duyguydu acaba? İçi içine sığmıyordu. Kimsenin haberi yoktu ama o birisini seviyordu artık. O küçük hayal dünyası birden zenginleşmeye, karanlık dünyasında parıltılar oluşmaya başladı. Sevdiği kızın sesini ne zaman duysa hiç tatmadığı bir duyguyla yüreği sarsılıyordu. Kafasında onu biçimlendirmeye, eşkâlini çizmeye çalışıyordu. Bin dereden su getiriyor, her gün umutlarına yeni umutlar katıyordu. Artık kararlıydı, sevgisini ortaya dökecekti. Öylede yaptı ama ne yazık ki karşılık göremedi. Kendini boşlukta hissediyordu. Ağır bir duygunun altında bedeni eziliyordu. Annesinden sonra en büyük yıkımla karşılaşmıştı. Oralarda duramadı Artvin’e koştu. İnsanlar onu güler yüzle karşıladı. Aklı hep Erzincan da o kızda kalmıştı. Günler geldi geçti. 2006 yılıydı nisan ayının sonlarına doğru içindeki bahar coşkusu ile birlikte yeniden Erzincan’a gitti. Bir garipti İsmet, bu dünyada dikili ağacı olmadı. Hüzünlerinin gözyaşlarının yanında o denli az güldü ki artık kimseyi sevmeyecekti. Yüreği boştu, ağır bir yük vardı sanki üzerinde yinede hiç isyan etmedi. Hep Yüce Allaha sığındı. Bir gün eve gidiyordu sanki düşecekmiş gibi boşluğa attığı adımları belki sonunu getiriyordu. Dengesini kaybetti. Köprüden aşağıya düştü. Acıyı hissetmedi bile, İsmetimiz ölmüştü. Sanki son bir kez dünyayı görmek isteyen gözleri hüzün doluydu. Mayıs ayında doğmuştu ismet,  yine mayıs ayında yaşama gözlerini yummuştu. Polis sirenleri etrafı inletti durdu. Polisler bu kim diye birbirlerine bakıyordu. Ah! İsmetimizi kimseler tanımıyordu. Cenazesini Artvin’e getirdiler, kolorta mezarlığına defnettiler. 

Efendim İsmet İlker’imize Yüce Allahtan rahmet diliyoruz. Nur içinde uyusun makamı cennet olsun. İsmet hepimizin imtihanıydı; Ona kim iyilikte bulunmuşsa Allah ondan binlerce kez razı olsun.